Donderdag, 24 november 2022

De uroloog zei me dat ik het aan mezelf te danken heb dat het er nog zo goed uitziet.

Met goede mindset en aangepaste levensstijl kun je veel bereiken

Prostaatkanker met uitzaaiingen. Foute boel. Genoeg mannen gaan na zo’n diagnose bij de pakken neerzitten. Maar niet Ralph Vermeere (60). Logisch dat hij een flinke dreun te verwerken kreeg, maar hij pakte de draad weer op. Hij ging anders leven. Gezonder. En greep alles aan wat hem sterker zou maken en de kanker zwakker. Lees Ralphs inspirerende verhaal over het ontwikkelen van een krachtige mindset en gezondere levensstijl. Hij kan op die manier zijn ziekte beheersen en zijn kwaliteit van leven op een zo hoog mogelijk niveau ervaren. 

Naar de toekomst kijken
“Begin 2018 kreeg ik de diagnose prostaatkanker. Dat was ontzettend schrikken. Zeker omdat ik geen klachten had. Zoals gewoonlijk werkte ik veel uren en zat ik regelmatig op mijn wielrenfiets, mijn grootste hobby. Eigenlijk was alles normaal, behalve dan die minder harde straal bij het plassen. En toch bleek ik kanker te hebben… Een bittere pil. Op 20 augustus van dat jaar verwijderde een uroloog met de Da Vinci robot mijn prostaat. En helaas bleef het daar niet bij. In de 6 of 7 klieren, van de 16 die ze onderzochten, zat kanker. Uitzaaiingen dus. Dat was een enorme klap voor mij en mijn dierbaren. Toen ik die eindelijk een beetje te boven was, ben ik naar voren gaan kijken. Naar de toekomst. 

Hoe moet het verder?
Je moet weten dat bij zo’n operatie de spieren in je onderlijf een flinke oplawaai krijgen. Er moest dus een bekkenbodemfysiotherapeut aan te pas komen om die spieren weer op peil te krijgen. Dat lukte tot op zekere hoogte. In de tussentijd ging ik ook weer aan mijn conditie werken. Eerst 1 kilometer wandelen. Een volgende keer 2. Uiteindelijk liep ik 7 kilometer achter elkaar. Op sommige dagen verloor ik heel veel urine. Want als ik moe word, is de sluitspier van de blaas het eerste die verslapt. Ik kwam soms met tranen in mijn ogen thuis en dacht: hoe moet het in godsnaam verder? Maar ik gíng gewoon verder. Ik gebruikte incontinentiemateriaal en ging door. Want ik moest en zou mijn lichaam sterker maken. Na 
6 weken heb ik ook weer het fietsen opgepakt. Weliswaar op een gewone fiets, want wielrennen of mountainbiken zat er nog niet in. Dat ging redelijk. Ik moest er wel heel veel energie in stoppen om weer fit(ter) te worden.

Voeding en vasten
In januari 2019 zei een vriend van mij - en dat had mijn vrouw Anine ook al vaker gezegd: ‘Waar ben jij mee bezig, Ralph? Jij bent je energie aan het opvijzelen, maar je moet juist tegen de ziekte vechten. Wat jij doet heeft geen zin. Op voeding en vasten moet je je richten.’ Ik was in eerste instantie boos op hem. Maar doordat hij de de ziekte van Crohn heeft en veel volgt op internet wist ik, toen de woede een beetje weggeëbd was, dat hij gelijk had. Hij wees me op een professor die in 2016 de Nobelprijs voor de geneeskunde won op het stukje autofagie. Dat begrip leg ik even uit: als het lichaam in een bepaalde hoek wordt geduwd dan gaat het in de overlevingsstand en vernieuwt het cellen. In dat proces wordt veel troep opgeruimd. De kans is aanwezig dat de kleine uitzaaiingen ook opgeruimd worden. Ik heb dit met mijn uroloog besproken. En heb een natuurarts gevonden die mij door het proces van voeding heeft geleid. Ik was namelijk een typische boterham-met-stroop-en-kaaseter. Ik ging met mijn vrouw samen het gevecht aan en ben een lactose-, koolhydraten- en suikerarm dieet gaan volgen. Zij heeft me hier enorm in gesteund en ik ging later ook meer zelf koken. Ook tussendoortjes maakte ik zelf. Havermoutbrood in allerlei varianten bijvoorbeeld. En wat bleek: koolhydraatarm eten kan ook lekker zijn. In de tussentijd begon ik met intermittent fasting. 8 uur eten, 16 uur niet eten. Een paar maanden later heb ik dryfasting gedaan. 3 dagen niet eten en niet drinken (ook geen water). Zo kwam mijn lichaam echt in de overlevingsmodus. Dat was heftig. Ik merkte dat mijn spiermassa een flinke oplawaai kreeg. Maar ik deed het om de PSA-waarde (de meeteenheid van prostaatkanker) te verlagen en dat lukte, want die was even heel laag. 

Overweldigende emoties
In juni 2019 - 10 maanden na de operatie - ben ik met mijn fietsclub naar Mont Ventoux geweest. Die heb ik beklommen op de warmste dag van het jaar. Twee keer heb ik gedacht aan opgeven, maar 2 fietsmaten wachtten me op. Een in de een-na-laatste bocht. De andere in de laatste. Zij hebben me opgevangen en met z’n drieën kwamen we aan bij de finish. Zij knepen 100 meter voor de eindstreep in de remmen en zeiden: ‘De laatste 100 meter zijn voor jouzelf, Ralph.’ De emoties die toen loskwamen waren overweldigend. Dat ik 10 maanden na mijn operatie deze prestatie had neergezet. In juni 2018 had ik ook al de Alpe D’Huez beklommen. Daar voelde ik toen veel weerstand, want drie weken daarvoor was de Alpe D’HuZes. Maar vanaf het moment dat ik op de weg las “Voor pappa. Vier het leven”, heb ik 7 kilometer jankend op mijn fiets gezeten. Mijn vrouw en kinderen zeiden bij thuiskomst: ‘Het kwartje is gevallen, hè? Je weet dat het om jou gaat.’ Die 2 momenten samen zijn een mooie samenvatting van wat er in dat jaar gebeurd is.

Meer genieten
Ik was niet tevreden en wilde nog te veel. Ik moest mezelf afremmen. Bij een ademhalingstherapeut kreeg ik te dealen met - blijkbaar - onverwerkte dingen uit het verleden. Ik nam dit allemaal mee in mijn rugzak. In maart 2021 bleken de uitzaaiingen weer te groeien. Dat wilde ik natuurlijk helemaal niet horen. Ik heb weer dryfasting gedaan in augustus en oktober. Maar nu 85 uur. Ik wilde het heft weer in eigen handen nemen. Na die laatste keer voelde ik me een stuk sterker. Het heeft uiteindelijk niet geholpen. Maar ik kan in de spiegel kijken en weet dat ik er alles aan gedaan heb. Weer ging ik niet bij de pakken neerzitten en ben meer gaan wandelen en ook echt iets voor mezelf gaan doen. Dat werd zingen in een mannenkoor. Daarnaast neem ik nu andere beslissingen. Ik plan avonden vrij om een film te kijken bijvoorbeeld. Dat deed ik eerder nooit. Altijd was mijn agenda vol. Die energie heb ik niet meer. Ook heb ik geleerd meer te genieten van de mooie mensen om me heen. De mooie natuur met ontluikende bloemetjes. De zon op mijn lichaam.

Streng voor mezelf
De PSA-waarde is in mei 2022 omhoog gevlogen. Daarom ben ik nu met hormoontherapie gestart. Ik ben nu extra supplementen aan het nemen, calciumtabletten met vitamine D, zodat mijn botten sterker worden. Want de uitzaaiingen van prostaatkanker gaan op de botten zitten. Die worden poreus. Op mijn heup zitten nu 2 plekjes. De uroloog zei me dat ik het aan mezelf te danken heb dat het er nog zo goed uitziet. Omdat ik streng voor mezelf ben, heb ik de kanker min of meer kunnen beteugelen. Het is wel de vraag hoe lang mijn lichaam de hormoontherapie accepteert. Maar we zien wel. Ik heb nog altijd de chemo achter de hand. 

Mooi leven
Ik geniet van het leven. Van het fietsen. Van carnaval vieren met mijn twee dochters, van wandelen met mijn vrouw en de hond. Maar wel mét gebruik van incontinentiemateriaal. Dat is psychisch heel belangrijk. Ik vind het fijn dat ik dingen kan ondernemen, maar de sluitspier houdt het op een gegeven moment niet meer. Dat is een gegeven. Heel vervelend, maar dat weerhoudt mij niet om er tóch op uit te gaan. Alleen had ik dit allemaal niet gekund, ik heb veel hulp (nodig) gehad. Tijdens het hele proces heeft mijn vrouw me in alle opzichten gesteund. Zo zie je maar dat je met een goede mindset, een aangepaste levensstijl en ondersteuning van je familie veel kunt bereiken én een mooi leven kunt leiden.”